Γεννήθηκε το 1927 στη Νάξο αλλά έζησε από 18 ετών στην Αθήνα (Γαλάτσι και Μαρούσι). Από μικρό παιδί στη Νάξο ασχολήθηκε με σφεντόνες και παγίδες. Αργότερα στην Αθήνα άρχισε το κυνήγι με κανονικό όπλο.

Παλιά πήγαινε αρκετά συχνά για κυνήγι με τις παρέες του και γέμιζε μόνος του τα φυσίγγια του. Κυνηγούσε συνήθως τσιχλοκότσυφα, τρυγόνια κ.ά. Θυμόταν με νοσταλγία τις πέρδικες που έκανε στη Νάξο και ένα τεράστιο λάγαρο στο Μαραθώνα.

Αφότου πήρε σύνταξη ασχολήθηκε περισσότερο με τον κήπο και το αμπέλι του (έκανε κάθε χρόνο κρασί).
Εφυγε από κοντά μας τον Απρίλιο του 2008 μετά από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Καλό ταξίδι Πατέρα, θα σε θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία και αγάπη.

Η παρακάτω φωτογραφία είναι από το τελευταίο του κυνήγι, στη Θήβα, τον Αύγουστο του 2006.

Το τραγούδι του κυρ Αντώνη γράφτηκε το 1960
από τους Μάνο Χατζηδάκη και Νίκο Γκάτσο
Προφανώς ήταν για κάποιον άλλο κυρ Αντώνη
αλλά ταιριάζει αρκετά και στον δικό μας.

Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή
με ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ
είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά
κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε και μαζί σου τ' άστρα μετράμε
τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να ρθει βροχή
και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί
γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί
ό,τι ποτέ δεν έζησε μες τ' όνειρό του ζει
μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε και μαζί σου τ' άστρα μετράμε
τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να ρθει βροχή
και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί
μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες τ' όνειρό του θέλησε πια να ζει.